Theater

Onzichtbaarheid heeft vele vormen. Allemáál maken we ons wel eens onzichtbaar… Maar als je dat te vaak doet, kan je beetje bij beetje jezelf verliezen. Ik persoonlijk heb de neiging mijzelf volledig weg te cijferen.

Ik ben een lesbische vrouw van Turkse afkomst. Juist in een taboecultuur is zichtbaarheid heel belangrijk, vind ik, dus ik kies ervoor om hier open over te zijn. Niet alleen in mijn eigen omgeving, maar ook als gastspreker in voorlichtingsbijeenkomsten over seksuele diversiteit. Ik zie mijzelf als een krachtige vrouw die voor zichzelf en voor verbinding met de ander kiest, juist door open te zijn over mezelf, juist door mezelf te zijn. “Ik ben zichtbaar.”

Maar pas na een pijnlijke relatiebreuk werd ik geconfronteerd met een ander aspect van onzichtbaar zijn: het gevoel van de ander belangrijker vinden dan je eigen gevoel, en dus jezelf wegcijferen. Dat is wat ik gedaan heb, zag ik in. Structureel. Ik heb mezelf erg veroordeeld dat ik dat niet eerder had opgemerkt. Ik heb mij vaak afgevraagd hoe het kon dat ik aan de ene kant héél zichtbaar ben, maar mij aan de andere kant geheel onzichtbaar heb gemaakt. Ik kan er als coach wel een antwoord op geven, maar mij gaat het niet meer om uitleg. Niet dat verklaringen niet verhelderend zijn, zeker wel. Ik ben echter meer gaan voelen. “Wat voel IK?” Dat is de vraag die ik mezelf tegenwoordig stel. En ik probeer weg te blijven van alles en iedereen die mij geen prettig gevoel geven want dat is volgens mij de kern van het leven hier op aarde: volg je gevoel, dan ben je altijd zichtbaar want je bent jezelf.