Theater

Begin januari komt Imra langs om de publieksopstelling met Jaap, onze hoofd techniek, te bespreken. Hoe geef je de benauwdheid weer van die kleine gevangeniscel waar Ulrike Meinhof de laatse vier jaar van haar leven opgesloten zat? Zonder dat je wandjes gaat bouwen. Jaap en Imra zijn druk in gesprek over licht, balletvloeren etc. Ik heb een vroege presentatie van Ulrike's Convicted Songs gezien in het kleinste theater van Amsterdam: Torpedo Theater. Daar was dat geen issue. Imra en haar gitarist zaten zij aan zij op de kleine verhoging en hadden verder nauwelijks bewegingsruimte. Ik vind het bijzonder dat Imra zo'n markante vrouw uit de nabije geschiedenis heeft uitgekozen. Ondanks dat het niet zo lang geleden is, weet ik weinig van deze tijd en de beweegredenen van de Rote Armee Faktion. Als Ulrike via Imra tot leven komt, verschijnt er een geëngageerde vrouw wier idealen zich afwisselen met haar ideeën over vrouw zijn en haar rol als moeder. Een vrouw rechtuit het NU, zou je denken. Toch weet je dat ze heeft gekozen voor geweld, als oplossing of antwoord. Dat lijkt in deze tijd een onmogelijke keuze. Ik ben blij dat Saban Ol van ons huisgezelschap RAST me op Imra's voorstelling heeft gewezen. Hij helpt haar ook met het versterken van de verhaallijn en de koppeling met de muziek. Hoorde net in de wandelgangen van Mozaïek dat er een dramaturgische oplossing is gevonden! Voor wat, dat kon ik niet achterhalen.... Snel gingen ze weer de studio in. Spannend deze laatste dagen voor het festival.

Gepost door: Sara van Wezel