Theater

In een joggingbroek en een sweatshirt met capuchon op loopt Guillermo Blinker in slowmotion richting het publiek, vlak achter hem loopt – haast als een schaduw – Christian Guerematchi gekleed in enkel een onderbroek en een doorschijnend topje. Met dit krachtige beginbeeld start een voorstelling die het publiek laat nadenken over de ruimte die zwarte mensen (niet) wordt gegeven. Boeiend wisselen de performers tussen spoken word en lichamelijkheid, waarbij men nooit de aandacht verliest. Elke beweging is uiterst gedetailleerd en houdt het publiek in spanning. De White Noise wordt in deze voorstelling belichaamd door een auditieve ruis en het licht dat de makers steeds meer inperkt. De ruis overstemt de zwarte stem en de spots drijven de zwarte lichamen in het nauw. Extra treffend is het nummer dat door beiden wordt gezongen: een Surinaams kinderliedje genaamd Faya Siton, dat gaat over het brandmerken van tot slaaf gemaakten door Nederlanders. Bij dit nummer is het even andersom: de zwarte identiteit overheerst en weet iets dat het (geringe) witte publiek niet kent. Extra cru is dat dit de enige keer is en enkel als het om kinderen gaat. Met een performance van ongeveer een uur weten Guillermo en Christian een maatschappelijk probleem kraakhelder aan de kaak te stellen en laten zij pijnlijk zien hoe dit hen beïnvloedt.

Gepost door: Wessel Padberg