Theater

Extra stoelen worden neergezet. Uitverkocht! En dat is niet zo gek, want Jija Sohn's performance van Kyabajo is fantastisch en fascinerend. De kyabajo staat centraal: een Japanse gezelschapsdame en tevens serveerster in een bar. Bij binnenkomst is het decor al interessant om te zien: op het toneel staat een piramide van champagneglazen die Jija aan het vullen is vanuit een jerrycan. Alles rond Jija’s verschijning is fascinerend: het gehele publiek volgt elke beweging die ze maakt. Zij draagt een groot T-shirt als jurk en loopt op extreem hoge plexiglazen platformpumps. Op een gegeven moment plaatst ze verschillende ijzeren onderdelen in een soort maquettetafel. De onderdelen vormen samen een stoeltje waarop ze plaatsneemt. Het doet allemaal een beetje denken alsof ze achter het raam zit, ze begint ook op een schattige toon met het publiek te praten.
Alles aan Jija is verfijnd: ze beweegt zich uiterst beheerst en heeft alles onder controle, ze bespeelt het publiek met haar charmes. Ze zit als een koningin op haar troon en schenkt zichzelf energydrank in een champagneglas in. Deze rustige sfeer wordt nog extra doorgezet, wanneer zij op de randen van verschillende wijnglazen al wrijvend verschillende tonen begint te maken. Spannend wordt het wanneer ze hierna een tak op haar hoofd balanceert en daarmee over het toneel begint te lopen. Op een gegeven moment pakt zij in een ruk de tak van haar hoofd en slaat – tot ieders schrik – de piramide van glazen van de tafel. Ze gaat op de tafel staan en kleedt zich langzaam uit.
Plots klinkt er heel hard een K-Pop nummer op de achtergrond en begint Jija op de beat heel hard op haar buik te slaan met haar handen. Gedurende het nummer komt hier een rookmachine bij en uiteindelijk zelfs nog een ventilator om haar haar te laten wapperen. Wanneer het nummer af is, dimmen de lichten en is de performance voorbij. Met haar performance laat Jija iedereen gefascineerd achter. Ik heb in tijden niet zoiets fantastisch gezien en ik raad iedereen aan om binnenkort een dergelijke performance te gaan zien (en het liefst dan natuurlijk een van Jija Sohn)!

Later op de avond stroomt de theaterzaal vol. In Samudra vertelt Robin Block een verhaal over zijn familie. Bij binnenkomst komen rijke geuren je tegemoet en deze omlijsten het begin van het verhaal: Robin vertelt over de familiebijeenkomsten bij zijn opa en oma in Nederland. Zijn opa en oma hebben Indonesische voorouders, maar “onze voorvader was een Europeaan die naar Indonesië kwam, dus wij zijn gewoon Nederlands” aldus zijn opa. Hij vertelt hoe hij – door zijn familie – gastvrijheid leert te koppelen aan het aanbieden van eten en hoe dat bij zijn Nederlandse vriendjes zeer zeker niet het geval was.
Nadat Robins opa en oma helaas kort na elkaar overlijden, stoppen ook de familiebijeenkomsten. Toch blijft er iets kriebelen bij Robin en dus besluit hij in het vliegtuig naar Indonesië te stappen om daar op zoek te gaan naar zijn familie. Het verhaal zit vol geuren en kleuren en hierdoor blijft het enorm levendig. Hij wisselt eenvoudig tussen het storytellen en fantastische zang, waarbij hij zichzelf op gitaar begeleidt. Op een gegeven moment gebruikt hij zelfs een loopapparaat, waarmee hij geluiden van zichzelf opneemt om zo een beat te maken waarop hij martial arts doet. Dit is kenmerkend voor Robin: ondanks dat zijn verhaal al heel levendig is, voegt hij hier ook nog een heleboel lichamelijke en theatrale elementen aan toe. Hierdoor blijft het spannend en is iedereen geboeid.
Uiteindelijk vindt Robin zijn familie in Indonesië en samen met hen onderneemt hij allerlei dingen. Vol humor, maar ook een beetje tragiek vertelt hij de dingen die hij heeft beleefd in Indonesië. Hierdoor ontstaat er een warm portret van zijn familie, dat aan het eind extra kracht wordt bijgezet met een geprojecteerde foto van een van zijn grootouders.

Link

Gepost door: Wessel Padberg