Theater

Abdelkarim El Baz - Un Voyageur
Abdelkarim doet onderzoek tijdens RRReuring. Al sinds zijn mimeopleiding aan de Amsterdamse Theaterschool wil hij zijn verhaal over zijn jeugd, zijn tocht naar Europa en zijn moeder delen, maar hoe is de vraag. Dus presenteert hij bij RRReuring een beginnetje van zijn zoektocht om zo hopelijk uiteindelijk een echte voorstelling te kunnen maken (met subsidie en alles). Abdelkarim heeft weinig middelen nodig om zijn verhaal tot leven te doen komen. Beginnend in zacht kaarslicht met de radio aan, vertelt hij over het verlies van zijn moeder. Zijn verhaal ontvouwt zich via kleine, nostalgische anekdotes over zijn jeugd in Marokko, van het leren van onderhandelen tot het voor het eerst bellen met een mobiele telefoon. Abdelkarim is een goede verteller; met twinkelende ogen en kleine gebaren transformeert hij in zijn jonge zelf en wekt zo direct sympathie op bij zijn publiek. Uit alle anekdotes blijkt de belangrijke rol die Abdelkarims moeder voor hem vervult. Met zijn vader al in Europa, staat zij aan het roer van de familie en vormt het ankerpunt in Abdelkarims leven. Abdelkarim droomt ervan om haar als echte familieman te kunnen ondersteunen en een toekomst in Europa lijkt hem daarom ideaal. Uiteindelijk wordt zijn droom werkelijkheid; het gezin vertrekt naar Europa en belandt in Amsterdam. Uiterst gedetailleerd weet Abdelkarim het zich opnieuw voor de geest te halen en neemt het publiek zo gemakkelijk mee in zijn verhaal. Europa blijkt echter niet zo rooskleurig als hij gedroomd had: Abdelkarim krijgt te maken met een boel tegenslagen, waarvan de ziekte en het overlijden van zijn moeder de zwaarste is. Hoe zijn verhaal verder zal gaan zien we hopelijk binnenkort, wanneer Abdelkarim zijn voorstelling echt heeft kunnen realiseren.

Poetry Circle Nowhere - RAUW (v/v)
Sierlijk staan de vrouwen van Poetry Circle Nowhere in rode zijden capes te bewegen aan de rand van het toneel terwijl de zaal volloopt. Er blijft echter niets over van deze zachtheid wanneer de voorstelling dan echt begint. Maaike, Mare, Roziena, Sandy en Zeinab zijn namelijk best wel boos. Ze vinden dat het tijd is dat de vrouw van zich af leert bijten, dat minderheidsgroepen de touwtjes in handen nemen en de wereld nu eens eindelijk naar hun eigen hand zetten. Dus trekken zij vast hun bokshandschoenen aan en maken zich klaar voor een stevige knokpartij. Ze stellen voor dat alle vrouwen een front vormen en vanaf nu altijd voor elkaar op zullen komen, te beginnen met de vraag of iemand in de zaal toevallig een tampon bij zich heeft, want er is hoge nood. Dit zijn sterke vrouwen en dat laten ze horen via stevige poetry slam, waarin ze hun boosheid over ongelijkheid, onderdrukking en misbruik naar buiten spugen. Dit zetten ze kracht bij door geen moment te stoppen met het maken van boksbewegingen op stevige beats, ze staan eeuwig paraat om terug te vechten en zwepen het publiek enthousiast op. Dat er achter deze stoere vrouwen ook een zachtere, onzekere kant zit ontkennen ze echter niet. Zo nemen ze het publiek uitgebreid mee in de wereld van de ongesteldheid, onzekerheid over je lichaam, maar ook het niet voldoen aan een vrouwelijk ideaalbeeld, misbruikt worden en moeten inperken wie je zelf bent. Met deze wrangere thema’s wordt de bitterheid van de vrouwen zo voelbaar dat je met kippenvel de zaal verlaat.

Gepost door: Sofie Boiten