Theater

In de voorstelling Women in Love laten vier jonge vrouwen onder leiding van Sarah Huygens zien hoe het is om een dubbele identiteit te hebben. De vrouwen zijn allemaal Nederlands of Vlaams, maar hun roots liggen in West-Afrika. In de voorstelling behandelen zij de dingen die zij in het dagelijks leven meemaken met betrekking tot identiteit en diversiteit. De dames weten met de opening van hun voorstelling snel de lachers op de hand te krijgen: gekleed in deels traditioneel Afrikaanse kleding staan zij op het toneel, wanneer zij beginnen te dansen worden er allerlei traditionele Nederlandse gerechten opgesomd als ritme voor de dans: stamppot, kroketten, hagelslag, van alles passeert de revue. Hieruit blijkt meteen de tweedeling in hun identiteit.

De vier jonge vrouwen laten verschillende aspecten hiervan zien: sommige zijn leuk, sommige zijn pijnlijk, sommige zijn ronduit schrijnend. Zo blijken onschuldige discussies over het dragen van een weave uiteindelijk neer te komen op het willen distantiëren van je roots: Sarah wil eigenlijk aan de rest van de groep niet toegeven dat zij zich schaamt, ze beseft echter ook dat ze hiermee de anderen voor het hoofd stoot. Hierbij worden een heleboel stereotyperende woorden niet geschuwd, waardoor de sfeer in de zaal om te snijden is.

Dezelfde racistische stereotypes worden door de anderen op een lid van de groep geprojecteerd: vanaf de eerste rij slingeren zij haar alle mogelijke, afschuwelijke racistische uitspraken om de oren. Zij staat daar echter in haar eentje en verrekt geen spier. In snelheid wordt er veel gewisseld in de voorstelling. Verschillende monologen worden afgewisseld met – door muziek omlijstte – opzwepende stuken waarin veel wordt gedanst. Een van de sterkste beelden van de voorstelling is het moment waarop de jonge vrouwen verspreid over het toneel in slow motion hartstochtelijk aan het huilen zijn. Dit werd echter positief afgesloten met dans op verschillende nummers die de diversiteit juist vieren.

Gepost door: Wessel Padberg