Theater

Zonnebril. Aktetas. Strak gezicht. Zo komt Imra Dincer –als perfecte Ulrike Meinhoff– de uitverkochte zaal binnen. De sfeer is zwaar en het voelt alsof je echt flink terug in de tijd bent beland. De gelijkenis tussen beide Duitse dames gaat in uiterlijk heel ver.

Journaliste Ulrike Meinhoff was een van de bekendste leden van de Rote Armee Fraktion (RAF), een Duitse organisatie uit de jaren zeventig die gezien werd als zowel terroristisch als een plek voor linkse vrijheidsstrijders. Imra vindt het gedachtengoed van Ulrike nog altijd effectief in het interpreteren van hedendaagse repressieve regimes. Van Turkije eigenlijk.

Aan de hand van interviews met Ulrike neemt Imra je mee in de laatste jaren van haar leven. Haar tijd in de gevangenis tot aan haar mysterieuze dood. Dat Ulrike een vastberaden, sterke vrouw was brengt Imra heel goed over. De boodschap van het stuk zit ergens tussen hoop en verval. Op een verhoogd podium aan de zijkant zingt de zanger Nuri Gazibeyoglu samen met twee andere muzikanten verboden Turkse protestliederen uit de jaren 70. Zo nu en dan valt Imra bij, in zuivere hoge tonen. Van deze talentvolle jonge maker gaan we vast en zeker nog meer horen! 

Gemaakt in coproductie met Theater Rast, huisgezelschap van Podium Mozaïek.

Gepost door: Marlou Kusters