Theater

 Mijn puberzoon is aan het gamen en ik vraag hem of hij onzichtbaar zou willen zijn. 

 ,,Jaaaaa, goed plan!'', , roept hij uit, terwijl hij onverstoord verder speelt.  

-,,Waarom ben je zo enthousiast?'', vraag ik. 

,,Kaolo logisch!!!!!'' (staat in puberkringen voor heel logisch).
,,Dan zou ik de hele wereld rondreizen. First Class! İk zou logeren in een hele mooie villa die te koop staat en naar de Burj Kalifa gaan en ...en....ennne...''

En dan is het even stil. 

-,,En?'', vraag ik. 
,,Nou..., weet je, mam. Laat eigenlijk ook maar zitten.
Ik zou liever zichtbaar blijven.'' 

Ik ben verbaasd:
-,,Huh,  waarom dan?''
,,Nou, het is zo ongezellig in mijn eentje.'' 

-,,Oké. Stel dat daar wél een oplossing voor is, zou je dan met een groepje dat je zelf kiest onzichtbaar willen zijn?'' 
 ,,Max twee weken met mijn vrienden de wereld rondreizen'', is het antwoord. 

Een half uur later roept hij mij uit de keuken. 
,,Hé Mam, weet je, laat eigenlijk ook maar, ik vind het maar niets dat onzichtbaar zijn! Zullen we het gewoon zelf regelen: zo’n vakantie naar Dubai met mijn vrienden wanneer ik achttien ben?'' 

Blij word ik van deze puber, die voelt dat onzichtbaar zijn betekent dat je kunt lachen. Of dat het handig kan zijn als je kattenkwaad uit wilt halen. Of zoals in Harry Potter-films wanneer je je verbergen moet voor de slechterik. Maar in het echte leven is er al snel niets aan. 

Zichtbaar zijn heeft te maken met baas zijn over je eigen leven. En dan gaat het niet over letterlijke zichtbaarheid, maar over ruimte krijgen, over respect, over er mogen zijn en vooral over liefde, liefde voor het leven, liefde om elkaar onder ogen te durven komen.