Een beste vriendin van mij vroeg mij: “Is je vader overleden?... De stem herhaalde zich in mijn hoofd. Ik was helemaal rood en ik ademde moeilijk. Ik wilde onder de grond gaan. Ik antwoordde “Nee !!! Mijn vader werkt in Nederland en hij komt volgende zomer naar Turkije.”
Mijn keel brandde, mijn mond was droog en ik was boos, boos, boos…
Mijn beste vriendin zei dat zij dit had gehoord van een kennis van mij. Toen heb ik het opgegeven - met het liegen/weglopen. Zij wist het. Mijn geheim werd onthuld…
Ik was pas 11 jaar oud. Ik schaamde mij rot. Aan de ene kant had zij mijn leugen betrapt, aan de andere kant moest ik de waarheid accepteren: dat ik wegliep. Ik wilde alleen maar onzichtbaar zijn!
Was mijn vader overleden?! Was dit echt? Hoe moest ik dit in hemelsnaam accepteren? Ik had toch gedroomd over dat zijn hartoperatie succesvol was en dat hij alleen maar een pleister op zijn vinger had… Hij zou terugkomen om mijn vader te zijn…
Op dat moment was ik opeens een volwassene geworden, althans zo voelde het.
Nieuwsbrief
Wil je op de hoogte gehouden worden?
Schrijf je dan nu in voor de nieuwsbrief!