Theater

De term ‘heks’ wordt gebruikt om te onderdrukken, te stigmatiseren, te vervloeken, maar de Heks is zoveel meer. Ze is de wijze vrouw, de ontembare, de heldere. Zij die zich weigert te voegen naar onze systemen. Ze is de oerkracht, de haarscherpe intuïtie waarvoor de moderne vrouw zich doof maakt uit angst om voor gek verklaard te worden. Niet als het aan haar ligt. Overal om ons heen verschijnt ze. En ze zal vrij zijn.

Met deze performance duiken we in de oceaan van ons collectief geheugen op zoek naar de oervrouw, de heks in ons allemaal. Vanachter haar ogen kijken we mee. Als onzichtbare toeschouwers dwalen we door een bewegend labyrint en komen we belachelijk dichtbij een intiem ritueel van hervinden en reclaimen, van weten en waanzin. Het is tijd om terug te gaan.

Maker Cézanne Tegelberg: “Mijn dochter leert op peuterleeftijd al dat heksen slecht zijn en spoken niet bestaan. Einde verhaal. Maar ik heb haar lief, de heks. Grootmoeder Wilg, Eucalypta, Kali, Baba Yaga. Ik bewonder die vrouw omdat ze zich nooit verontschuldigt voor wie ze is. Misschien is heks zijn niets anders dan de bereidheid om zonder oordeel te luisteren met alle zes je zintuigen. En vervolgens schaamteloos jezelf te zijn. Met deze voorstelling wil ik de heks bevrijden - de heks in mij, de heks in mijn dochter, de heks in het publiek. Niks einde verhaal. Begin verhaal.”

Sometimes it takes a little effort to remember how to see
how to listen
to feel 
sense
without naming that which we perceive. 

For to name is to solidify - but everything is always in motion. 

So we travel…