Theater

Verlangen is de motor in Charles Pas’ nieuwe beeldende dansperformance Person Longing for Human. Drie performers jagen de begeerte in al haar verschillende vormen na. Dromend van complete samensmelting en zelfbehoud onderzoeken zij de rijkdom van liefde. In een lustige choreografie wordt het lichaam continu bezeten door Eros. Een zoektocht waar zowel pijn als geluk tegelijk voelbaar zijn. Op het slagveld van Person Longing for Human vind je een pleidooi voor het ongepantserd benaderen van de onstuimige liefde en het leven. Waarom zou jij het gevecht aangaan, terwijl je op voorhand al weet dat je gebroken achterblijft?

In de pers

“..Ook ongrijpbaar, maar vooral intrigerend is de performance van theatermaker Charles Pas. Zijn Person longing for human begint met drie performers, die lucifers tussen hun tanden klemmen en het vlammetje aan elkaar doorgeven. Ze blazen uit, steken aan. Het is spelen met vuur, waarbij de vlam vlakbij een gezicht dooft of over een arm aait. Het spel wordt steeds ruiger, als opmaat naar een woeste choreografie: springen en rennen, lichamen rollen of klappen tegen elkaar. De eerste verkenning wordt steeds brutaler, op het agressieve af - met handen om halzen en rode smurrie, die kleeft aan buik of armen. Ondertussen pompt de muziek van Rint Mennes en gutst het zweet. Het is een even fascinerend als ontroerend schouwspel, waarvan iedere wending verrast. In de act herken je de twijfelende verliefdheid, dan de lust, een vrijpartij, maar ook eenzaamheid. Je ziet die felpure lichamelijkheid, die mimespelers (Pas deed de mime-opleiding) eigen kan zijn, met lijven als de bron van actie en bewegingen die elektrisch geladen lijken. Zo botsten de performers in een huiveringwekkende krachttoer steeds weer op elkaar.” – ★★★★★ NRC

“…Er wordt geworsteld en naar de keel gegrepen. De intensiteit zit vooral in de vleselijke reacties van de lichamen en niet zozeer de emotionele interpretatie van de handelingen, wat het geheel des te sterker en spannender maakt…’Person Longing for Human’, een zoetsterk staaltje werk waarmee Charles Pas bedwelmt en intoxiceert. Smaakt naar meer en mede.” – Theaterkrant